Do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych na zasadach określonych w ustawie mają prawo obywatele polscy mieszkający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którzy nie są objęci powszechnym ubezpieczeniem zdrowotnym, zaś ich dochód nie przekracza kryterium dochodowego, tj. 634 zł dla osoby samotnie gospodarującej lub 514 zł dla osoby w rodzinie.
Procedura uzyskania prawa do świadczeń z opieki zdrowotnej
Decyzja o ustaleniu prawa do świadczeń z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych wydawana jest na wniosek zainteresowanego, a w wypadku stanu nagłego – na wniosek świadczeniodawcy udzielającego świadczenia opieki zdrowotnej złożony niezwłocznie po udzieleniu świadczenia. Postępowanie może być również wszczęte z urzędu lub na wniosek właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.
Po wpłynięciu wniosku pracownik socjalny przeprowadza rodzinny wywiad środowiskowy w celu ustalenia sytuacji dochodowej i majątkowej wnioskodawcy oraz braku dysproporcji między udokumentowaną wysokością dochodu a sytuacją majątkową wnioskodawcy lub jego rodziny. Decyzja administracyjna w sprawie przyznania lub odmowy przyznania prawa do świadczeń opieki zdrowotnej wydawana jest w terminie miesiąca od daty złożenia wniosku wraz z wymaganą dokumentacją.
Prawo do świadczeń opieki zdrowotnej przysługuje przez okres 90 dni od dnia określonego w decyzji, którym jest dzień złożenia wniosku, a w przypadku udzielania świadczeń w stanie nagłym – dzień udzielenia świadczenia, chyba że w tym okresie świadczeniobiorca zostanie objęty ubezpieczeniem zdrowotnym. Świadczeniobiorca jest obowiązany niezwłocznie poinformować organ, który wydał decyzję o każdej zmianie w sytuacji dochodowej lub majątkowej oraz objęciu ubezpieczeniem zdrowotnym.
Podstawa prawna
Podstawa prawna: art. 2 ust. 1 pkt 2, art.7 ust. 2 i 3, art. 54 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.)
